Albumrecensie: Zac Brown Band - Welcome Home (2017)

Zac Brown Band - Welcome Home (2017)

Release – 12 Mei 2017

Platen label – Southern Ground 

 

De Zac Brown Band is een van de meest creatieve acts in de country scene. Met alle gemak verwisselen ze van het country genre naar rock-achtige invloeden, en zelfs dance invloeden zijn ze onbekend. Het vorige album van de band, Jekyll+Hyde, was zo’n veelzijdig album. Met de meest recente release Welcome Home is de band weer terug bij zijn roots, terug bij Southern country. Het nieuwe 10-nummer album kan het best worden vergeleken met de 2008 release The Foundation, oprechte teksten en uitblinkende muzikaliteit.

 

Het was niet dat Jekyll+Hyde een slecht album was. Het was een raar, divers album met een aantal slechte nummers. Desalniettemin was de grootste belediging dat het ‘niet de Zac Brown Band was’, niet de Southern country band die we kennen. Het was niet alleen de muziek wat de fans, fans maakten… Het was een cultuur, van de fried chicken tot de kledingstijl. Het was de ontspannen levensstijl die totaal niet paste bij Jekyll+Hyde.

 

zac brown band

 

Welcome Home begint passend met het nummer ‘Roots’, een opbouwend nummer over Zac’s eerste gitaar en zijn weg als reizende muzikant. Het verteld over hoe hij avond op avond cover nummers speelt, terwijl hij droomt over spelen met zijn muzikale helden. De hartverwarmende woorden herinneren niet op te geven, “don’t give up, hold on a little longer / what don’t kill you only gives you stronger roots.”

 

Het vervolg ‘Real Thing’ verteld verder over de vroegere Zac Brown Band. Het pianonummer gaat over het belang van oprechte dingen in het leven – zoals in het geval van Zac, herinneringen aan de eerste keer dat hij whisky proefde samen met een familie lid en verliefd werd op muziek die zijn ziel raakte.

 

Naast de nummers over roots bevat het album ook nummers over familie en echte liefde – degene die alle verwachtingen overtreft. In ‘Long Haul’ zingt Zac dat hij een moeilijke man is, maar ondanks zijn gebreken toch liefde zoekt voor de lange termijn [long haul]. Ondertussen verteld ‘2 Places At 1 Time’ over de beproeving van muzikant zijn. Terwijl Zac in detail zingt over Noorderlicht, “things that no one could believe”, vergelijkt hij het met de moeilijkheid van niet samen met familie thuis zijn. Ondanks dit is muziek zijn eerste roeping, dus blijft hij zoeken “how to be two places at one time.”

 

Andere hoogtepunten van het album zijn het emotionele “My Old Man”, die verteld over de vaderlijke lessen die Zac nu zelf probeert over te geven aan zijn zoon, en “Start Over”, die het ontspannen eilandgevoel weer over weet te brengen. Het album sluit met een cover van John Prine’s “All The Best”, samen met Kacey Musgraves. De eigen interpretatie en harmonieën maken het een waardige en persoonlijke afsluiter van Welcome Home.

 

Ondanks dat er geen experimentele invloeden zijn te vinden op dit album, zijn er genoeg hartverwarmende teksten en de oude vertrouwde muzikale genialiteit zoals we gewend zijn van de Zac Brown Band. Degene die de oprechtheid en verhalen missen in country muziek kunnen terecht bij Zac Brown’s Welcome Home. Het verbeterd niet wat de band al deed, maar het geeft ze het hun authentieke identiteit terug. Welcome home, Zac Brown…

 

Official | iTunes | Bol.com | Amazon | Google Play | Soundcloud | Facebook | Twitter

 

 

 

 

 

Meer recensies...

­